Lang Leve Laos!

We zitten op dit moment op onze laatste bestemming in Laos, maar wat hebben we in dit land een hoop meegemaakt! Echt een fantastisch land, dat zeker tot mijn favoriet behoort! Bereid je dus voor op een lang verhaal met al onze belevenissen. ;)

Met de slowboat naar Laos, wat een ervaring was dat! We werden vanuit Pai met een busje naar de grens gebracht om vervolgens een dag later de grens over te gaan en op de boot naar Laos te stappen. Voordat we de boot op gingen, hield een Laotiaanse man nog een verhaaltje dat we uit moesten kijken voor tourist traps en dat we kaartjes zouden krijgen met een stoelnummer en dus zeker weten goede plekken hadden.

Eenmaal bij de boot zagen we al snel dat de stoelnummers niks waard waren en bijna alle plekken al bezet waren. Wij konden gelukkig nog achterin “goede” stoelen vinden. Goede stoelen hielden stoelen in die uit een busje gerukt waren en los in de boot waren gezet. Hilarisch, maar wij zaten in ieder geval. De boot bleef vol stromen en op een gegeven moment was er natuurlijk geen plek meer dus werden er overal en nergens blauwe plastic stoeltjes neergezet waar iedereen op kon zitten.

De boot was vol met backpackers en die leek het allemaal niet zo uit te maken, dus met een lach knalden ze gezellig neer in de plastic stoeltjes en zo snel als ze konden haalden ze een voorraadje Beerlao of Whiskey om de tocht door te komen. Naast ons zaten er zo ook een paar. Drie Ierse gasten en drie meiden. De drie mannen hadden het vooral op Jim voorzien en probeerden hem bij me weg te kapen ;).

De 2 dagen op de boot gingen best snel voorbij. Onderweg hebben we nog overnacht in het kleine rivierdorpje Pak Beng, waar de mensen leven van het slowboat-toerisme. Heel de tocht over de Mekong zagen we overal om ons heen groen en veel bergen. De omgeving was echt supermooi!

Eenmaal in de buurt van Luang Prabang ging de boot aan wal. Jim keek mee op Google Maps en merkte op dat we nog helemaal niet in Luang Prabang waren. Dit was dus een echte tourist trap. Iedereen ging van de boot af en na lang wachten merkten we dat de boot echt niet verder ging, dus gingen wij er ook maar af. Eenmaal boven bleken (waarschijnlijk) alle vriendjes en familie van de bootstaf klaar te staan met hun tuktuks om ons nog eens voor €2,- naar het centrum te brengen. Dit is voor ons Nederlanders natuurlijk geen geld, maar het gaat om het idee dat je gewoon in de zeik genomen wordt. Is een naar gevoel, maar ach, we hadden ook geen zin om 6 km te lopen.

In Luang Prabang hebben we 3 nachten gezeten en waren we ’s avonds vooral te vinden in Utopia, een relaxte backpackers plek om gezellig een drankje te drinken. De tent sloot al om half 12 en daarna begon iedereen over “bowlen”. Waar wij dachten dat dit een codenaam was voor een of andere nachtclub, bleek het gewoon echt een grote bowlinghal te zijn. Een van de meiden van de boot had een tuktuk geregeld en steeds meer mensen kwamen bij deze tuktuk staan. Uiteindelijk zaten we met z’n 17en in een tuktuk gepropt (2 achterop staand). Bij de bowlingbaan was het een gezellig boel met veel zuipende backpackers die tegelijk aan het bowlen waren, zo ook wij! Wel goed gelachen die avond.

De dag erna hebben we eerst ontbeten in een Westers tentje waar ze bagels met creamcheese hadden! Heerlijk. Daarna zijn we met een tuktuk (wat op zich al een toffe rit was) naar de mooiste waterval ooit gereden! De Kuang Si Waterfalls. Echt een plaatje! Je kon hier ook lekker zwemmen in helder blauw water en van een boom het water inspringen.

Na Luang Prabang gingen we met een minibusje naar Vang Vieng. Hier hadden we echt het beste hotel tot nu toe. Een heerlijk schone kamer, een badkamer waarbij de douche (met regendouche!) gescheiden was van de wc door een glazen wand (dit zie je bijna nergens) en heerlijk ontbijt!

De 2e dag in Vang Vieng hebben we scootertjes gehuurd en zijn we naar de Blue Lagoon gereden. De weg was niet geasfalteerd en lag vol met grote en klein stenen, dus het was lekker hobbelen met de scooter. De Blue Lagoon zag er relaxed uit, een helderblauw klein meertje met een groot grasveld eromheen om te chillen. En ook weer een boom waarvan je het water in kon springen. Deze was veel hoger. Jim twijfelde geen moment en klom direct de boom in. Ik heb nog even staan kijken en ben toen toch ook maar voorzichtig naar boven geklommen. Eenmaal boven was het wel echt even shaken, want het was best hoog. Maar op het teken van Jim toch ervanaf gesprongen. Stiekem beetje trots! ;)

De groep van de slowboat was ook in Vang Vieng dus hier weer lekker drankjes gedaan met z’n allen. Eerst de Sakura bar, waar de Ladyboys aan het einde van de avond de vloer (letterlijk) onveilig maken. Daarna door naar Fat Monkey’s, waar het een trend is om een shotgun te nemen. Dit is een blikje bier die aan de onderkant open is gesneden. Op het teken van de barman klikt iedereen zijn biertje open en zet z’n mond op het gat aan de onderkant. Schijn je nogal snel dronken van te worden. Zie dit filmpje voor duidelijke uitleg: https://www.youtube.com/watch?v=Wr69bnB86d0&html5=1.
Ik heb het maar niet geprobeerd, Jim wel. Na de Fat Monkey’s stapten we in een tuktuk naar de “Jungle Party”. Dit was een soort klein festivalletje midden in een jungle onder de blote sterrenhemel. Hier met z’n allen gedanst en biertjes gedronken en Jim bijna aangerand door een Ladyboy. Onze Ierse vrienden schoten natuurlijk meteen te hulp.

De dag na deze mooie avond gingen we met z’n allen tuben: dé activiteit in Vang Vieng. Het was de verjaardag van één van de Ierse gasten, Padreig, dus dat moest goed gevierd worden! Om ongeveer 12 uur ’s middags stapten we de rivier in met onze banden. Het is de bedoeling dat je stopt bij de barretjes langs de rivier. Die zitten allemaal redelijk in het begin, dus tot een uur of half 5 zit je bijna niet in de band, maar ben je gewoon een soort kroegentocht aan het doen. De mensen van de bar zitten aan de waterkant en gooien flesjes water met een touw naar je hoofd (soms uitkijken dat je niet zo’n flesje tegen je hoofd kreeg) om je vervolgens naar de kant te trekken. Bij de tweede bar was een soort modderbad onstaan waar we met z’n allen heerlijk als varkentjes even ingelegen hebben.

Na de laatste bar is het nog dik een uur drijven naar het eindpunt. Mensen schreeuwden van de zijkant dat we een tuktuk moesten nemen, maar wij geloofden deze locals uiteraard niet, want die wilden alleen maar geld verdienen. We zagen nog veel mensen de rivier af gaan in de band, dus wij dachten: “Dat kunnen wij ook”. Een van de Ierse gasten, Cathal, wist zeker dat hij een krokodil voelde (lees plastic zak) en sprong zijn band uit die verder dreef. Iemand anders moest zijn band zien te bemachtigen om te zorgen dat hij deze weer terug kreeg. Ook Padreig maakte een drama halverwege de tocht en stond vervolgens op een steen midden in het water zonder band. Al snel merkten we dat het begon te schemeren en dat die locals misschien toch niet alleen uit eigen belang schreeuwden. We hebben wel een supermooie zonsondergang gezien zo vanaf de rivier, met een luchtballon die boven ons langs zweefde. Uiteindelijk zagen we een lichtje schijnen waar we de kant op konden klimmen om een tuktuk richting de stad te nemen. Als we nu zo terugkijken was het erg tof, maar op het moment zelf begin je toch echt wel een beetje te koukleumen en ben je bang dat je ergens tegen een steen aan knalt.

De tuktuk was vol maar de chauffeur knalden onze banden nog even erboven op en deze hadden we nodig om de borg terug te krijgen. Dus uiteindelijk voorin de tuktuk bij Jim op schoot gezeten, erg comfortabel! Ik had natuurlijk migraine na deze dag (ik ben niet meer zo goed in drinken gedurende de dag zonder te eten en zonder water te drinken). Dus linea recta naar ons hotelletje en lekker in bed gelegen de rest van de avond!

De laatste dag in Vang Vieng hebben we weer scooters gehuurd, hebben we een grot bezocht (niet heel spannend) en zijn we op zoek gegaan naar een waterval. De weg was pittig, weer alleen maar wegen met grote en kleine stenen door elkaar en ook nog eens omhoog en omlaag door bergweggetjes. Omdat we niet wisten hoever we nog moesten naar de waterval, ik bijna geen bezine meer had en we in the middle of nowhere waren, zijn we na dik een halfuur rijden omgekeerd zonder een glimp te hebben opgevangen van de waterval. Helaas, maar de weg erheen alleen al was tof genoeg!

Vanaf Vang Vieng hadden we weer een minibusje naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Onze chauffeur dacht dat hij Michael Schumacher was en scheurde door alle bergweggetjes. Door elkaar geschud en doof van zijn getoeter, kwamen we aan in Vientiane wat niet heel spannend was. Ons hotel had alleen nog kamers over met uitzicht op de tempel, waarvoor we €9 meer moesten betalen. Een beetje kansloos, want we keken gewoon op een gebouw uit en konden daarachter ergens een stuk van de tempel zien.

In Vientiane hadden we de laatste dag met de groep van de slowboat. Met z’n allen zijn we naar het Buddha Park vlakbij gegaan. Dit was een klein park met allemaal buddha beelden. Wel grappig om te zien, maar na een halfuurtje rondlopen, hadden we het ook wel gehad. De anderen vlogen diezelfde dag naar Vietnam en gooiden op de terugweg in de tuktuk nog even een zakje wiet uit hun tas (wel handig als je gaat vliegen hier in Azië).

De dag erna gingen wij met de VIP bus naar Thakhek. VIP betekent hier dat de Laotiaanse muziek 7 uur lang (de rit zou 5 uur duren) op niveautje oorverdovend gaat. Alsof je bij ons in een tourbus verplicht naar Frans Bouwer moet luisteren. Het is hier ook normaal om tourbussen langs de kant van de weg aan te houden en in te stappen. Sommige moeders doen dit ook met hun kind die net een verse drol in hun broek hebben gedraaid. Supertocht zoals jullie begrijpen!

We kwamen aan in Thakhek waar we onze guesthouse al geboekt hadden. Dit guesthouse bleek gezellig vol te zitten met allemaal backpackers die de loop hadden gedaan of net als ons nog gingen doen. De loop is een tour door midden Laos, die de meeste mensen met de scooter doen.

Na een goede nachtrust begonnen wij ook aan deze tour. We huurden semi-automatische 110 CC Honda Waves met 4 versnellingen (voor Nederlandse begrippen zijn dit motoren, Ha!) . Met je voet moet je schakelen en na een paar minuten op deze Honda Wave had ik spijt van de automatische scootertjes die ik hiervoor had gehuurd.

Op aanrader van de verhuurder hadden we besloten de Loop in 4 dagen te doen (kon ook in 3 dagen), zodat we lekker rustig aan konden doen en nog een waterval konden bekijken. We begonnen met rijden op een prima geasfalteerde weg, omgeven door bergen. Erg mooi!

Rond half 3 kwamen we aan in een klein dorpje in the middle of nowhere waar we op zoek gingen naar Sabaidee Guesthouse (aangeraden door de verhuurder). Sabaidee betekent trouwens “Hallo”, “Goedemorgen”, “Goedemiddag” en “Goedenavond”. Supermakkelijk en alle kindjes onderweg roepen dit steeds en zwaaien enthousiast naar ons.

Het Guesthouse zag er erg gezellig uit met allemaal bungalows met hangmatjes rondom een veld met tafeltjes en een kampvuur. Langzaamaan stroomde er steeds meer backpackers binnen (wij waren echt vét snel, onderweg ook wel wat mensen ingehaald). Ook een Nederlandse jongen, Sander (zat voor ons in de bus naar Thakhek en heeft ons heel de weg laten schelden om vervolgens aan het einde van de rit te zeggen: “fijne rit was het, he?”) met zijn groepje. Twee leuke Franse meiden en 3 slome Duitse chicks (Zhe Germans are coming). ’s Avonds met z’n allen gebarbecued bij het kampvuur en onze oren laten vergallen door het valse gitaargejengel van een iets te stoere Canadees en het valse gezang van Zhe Germans.

De volgende ochtend gingen we weer op pad. We waren snel ingepakt, want we hadden alleen een kleine rugzak bij ons (backpacks hadden we in Thakhek achter gelaten voor deze 4 dagen). Het eerste deel van deze dag zou redelijk pittig worden. 60 km lang ongeasfalteerd wegdek met weer grote en kleine stenen en heel veel stof! Het was af en toe best bikkelen maar heel tof. Zelfs nog allebei bijna onderuit gegaan omdat er ineens onverwachts een soort dikke laag modderklei op een weg lag.

Onderweg kwamen we kleine dorpjes tegen en besef je dat deze mensen zo weinig hebben, maar ook weinig nodig hebben! In één van deze dorpjes wilden we voor de zekerheid een fles benzine halen omdat we de komende 60 km geen tankstation tegen zouden komen.

In een houten hutje hingen 2 buizen. Één met gelige vloeistof en één met rode vloeistof. Ze konden niet echt Engels dus Jim probeerde met gebarentaal duidelijk te krijgen welke we nodig hadden voor de brommer. We namen een literfles van de rode vloeistof mee. Op hoop van zegen! Uiteindelijk hebben we nog wel een tankstation gehaald zonder de fles te gebruiken.

Na het tanken kwamen we weer op asfaltweg en ging het redelijk vlot tot het volgende dorpje waar we zouden overnachten. Hier was ook echt niks te beleven en hebben we wel nog een goed schoon guesthouse gevonden om de nacht door te brengen en vervolgens de volgende dag richting de waterval te rijden. Na een hike van anderhalve kilometer kwamen we aan bij een lullig watervalletje en het zwemwater was vervuild met een dood biggetje. Dikke tegenvaller!

Snel weer op de scooters gestapt richting de bekende Kong Lor Cave, een supertoffe grot waar je met een bootje doorheen vaart! Dit was echt heel gaaf om te doen. Met hoofdlampjes gingen we de pikdonkere grot door en af en toe was het water te laag en werden we over de stenen heen gesleept. Na de cave op zoek naar een guesthouse, waar de eerste geen warm water had, en uiteindelijk helemaal geen water bleek te hebben. Dus op zoek naar een ander en al snel hadden we een goeie gevonden voor maar €2,- meer!

De laatste dag was eigenlijk vooral doorknallen op de snelweg met af en toe redelijk hoge snelheid en voorbij razende, toeterende bussen. We zaten allebei niet zo heel lekker meer op de scooter dus waren blij toen we weer in Thakhek waren en even konden bijkomen.
Al met al was de Loop zeker een hoogtepuntje van onze reis!

Na Thakhek zijn we met de bus naar Pakse gegaan, wat weer een bijzondere rit bleek. De bus viel bijna uit elkaar. Onder de stoelen naast ons zat een gat in de vloer waardoor je het wiel kon zien en tijdens de rit zijn er 2 leuningen gesneuveld. Onze stoelen zaten gelukkig goed, want de rit duurde uiteindelijk 9 uur in plaats van 7 uur.

Domper was wel dat we weer goed in de zeik zijn genomen en 5 km voor Pakse bij een tankstation eruit werden gezet met de mededeling dat we een tuktuk naar het centrum konden nemen. Deze ene tuktukchauffeur (waarschijnlijk vriendje van de buschauffeur) die er stond vroeg natuurlijk teveel geld. Wij voelden ons genaaid en waren pissed, dus stapten voor geen goud die tuktuk in en zijn een stuk gaan lopen. Het was best ver lopen, maar gelukkig stopte een auto met een erg lief, ouder, Laotiaans stel voor ons om ons mee te nemen richting het centrum. Bleek uiteindelijk dat we niet écht midden in het centrum waren dus we moesten nog een brommertaxi met zijspan nemen richting het échte centrum. Maar in ieder geval hebben we de tuktukchauffeur niet gespekt! Dit gaf ons wel een goed gevoel.

De volgende dag wilden we naar 4000 Islands in het zuiden van Laos, maar we hadden het allemaal niet zo goed uitgezocht. Na het ontbijt gingen we op zoek naar vervoer en bleek dat we de (waarschijnlijk comfortabele) minibusjes hadden gemist. Dus moesten we een lokale bus nemen, wat een uit de kluiten gewassen tuktuk bleek die er drie uur over deed. De rit viel ons alles mee en uiteindelijk kwamen we aan in het dorpje waarvandaan we een bootje konden nemen naar Don Det, een heerlijk chill eilandje.

Hier zitten we, na 6 nachten in verschillende hotels en guesthouses geslapen te hebben, eindelijk weer even 3 nachten op dezelfde plek en kunnen we een beetje bijkomen.

Hierna gaan we met de trein naar Bangkok en dan hopelijk direct door naar het zuiden van Thailand om nog even de laatste week te relaxen op de eilanden in de zon. We zien er nog wel een beetje tegenop om dit mooie leventje achter te laten, maar als het goed is staat er een heerlijk kerstdiner klaar als we thuis komen en kunnen we weer eens even van het Westerse eten genieten in plaats van de vele rijstgerechten die we hier hebben gehad.